Odsysanie na mokro czy na sucho: który system lepiej sprawdzi się w Twojej praktyce lekarskiej?
Obie metody chronią pacjenta i zapewniają dostęp do przestrzeni opłucnowej przez komorę zastawki.
Wady systemu wodnego
Pierwotnie wysokość podciśnienia przenoszonego do klatki piersiowej pacjenta była regulowana słupem wody. Po wprowadzeniu zintegrowanych systemów do drenażu jednorazowego użytku słup wody został zastąpiony komorą kontroli ssania (patrz ilustracja po lewej stronie). Od poziomu wody w tej komorze zależy wysokość podciśnienia przenoszonego do klatki piersiowej pacjenta. System wodny ma dwie wady: bulgotanie pęcherzyków powietrza i parowanie wody. W miarę, jak woda wyparowuje i spada jej poziom, wysokość podciśnienia przenoszonego do klatki piersiowej również się zmniejsza. Dodatkowo, przygotowanie zestawów wodnych zajmuje więcej czasu, a przewrócenie się zestawu drenującego może spowodować przelanie wody do innych komór lub rozlanie na podłogę
Samoregulujące się systemy drenujące do odsysania na sucho
Współczesne samoregulujące się systemy drenujące do odsysania na sucho mają wbudowany niewielki regulator. O ile szpitalne gniazdo podciśnienia zapewnia odpowiedni strumień powietrza (potwierdzony wskazaniami na drenażu), regulator zostanie automatycznie dostosowany do zmian wysokości podciśnienia lub do zmian związanych z pacjentem, tak aby utrzymać podciśnienie na poziomie ustawionym na systemie drenującym. Jest to również cichszy system operacyjny w porównaniu z systemami drenującymi na mokro, ponieważ sterowanie wysokością podciśnienia nie powoduje powstawania pęcherzyków powietrza. Dodatkowo takie systemy drenujące zapewniają szerszy zakres podciśnienia: od -10 cm H2O do -40 cm H2O i nie trzeba się martwić parowaniem. W przypadku przewrócenia drenu prawdopodobieństwo rozlania wody pomiędzy komorami i na zewnątrz systemu jest niższe.